ماهرچه داریم ازکربلاوعاشورااست.
مانمک پرورده ی سفره ی توهستیم.ای حسین
عشق به کربلاوزیارت،یک دم اززبانمان نمی افتد.
صبح هاوقتی سفره ی دعاوعزاگشوده می شود
دل وروحمان گرسنه وتشنه ی عشق می شود
ابتداچندمشت(آب بیداری)به صورت جان میزنیم،
تاخواب غفلت رابشکنیم.
زیارتنامه راکه می بینیم،چشم هایمان آب می افتد
السلام علیک راکه می شنویم،
بوی خوش کربلابه مشاممان می رسد
بغض عاشوراگلویمان رامی گیرد،
هوای دلمان ابری می شودوآسمان دیدگانمان بارانی.
بارا ن اشک،ما را تا دریای کرامت توپیش می برد
چه کنیم؟این دل،مال توست
تاکه نامت می بریم ازدیده آب آید برون...
غذای روح ماازعطای توست.
